Hoe het afliep met de merel

Vorig jaar juni schreef ik over het merelpaar dat mijn tuin had ingenomen. Hoe is het hun vergaan? Nou, er is vorig jaar inderdaad tot in augustus gebroed. Dat geeft al aan dat er iets aan de hand is. Ik heb geen van de jongen uit de eerste leg (april) groot zien worden. Er waren er drie. Een vond ik als ongevederd lijkje op de grond, dus dat was uit het nest gevallen of geduwd. Wat later zag ik bij een ander jong een nieuw probleem. Hij (zij?) had geen uitvliegruimte. Met nog ongetrainde vleugelslag belandde het jong op de grond, niet in staat er weer vandaan te komen. Ik heb het dier teruggezet in het nest, maar nooit meer gezien. Zijn broertje of zusje evenmin. Als de jongen ook zo over de grond scharrelden bij de buren, die een kat hebben, snap ik hoe dat komt.
Maar de merel is blijkbaar een lerende soort. In juni dit jaar zag ik dat ze een nest hebben gemaakt, op anderhalve meter afstand van het oude. Bij de buren (niet die van de kat), in een druivenstruik die zelden gesnoeid wordt. Verder is die tuin vreselijk saai. Alleen gras. Maar dat vormt dus een prima landingsbaan voor de jongen.En ik heb nog steeds de beste slakken en wormen dus gefourageerd wordt er in mijn tuin. Het mannetje blijft de kamperfoelie opzoeken, ook nu in oktober. Verbeeld ik me dat? Maar gewoon omdat hij het leuk vindt daar?
In dit jaar van de nieuwe wildernissen (morgen staan de burlende herten op de Veluwe op het programma) blijft het leven in de eigen tuin ook een bron van groot plezier. Ja, die merel mag er ook zijn. Het is tenslotte één natuur.